We vermoeden opzet. Van de kant van de weergoden. Net nu we het idee hebben dat het beter wordt, is er gedurende de hele dag weer zoveel regen gevallen, dat een voetbalwedstrijd erom zou worden afgekeurd. Of zoiets.
Kijk, als je nou naar Schotland gaat (been there, done that), of Ierland (been there, done that), of zelfs Faroer of IJsland (been there done that beide), dan vraag je om regen, dan smeek je om regen, dan weet je niks anders dan regen. Dan zit je in je poncho lekker de halve avond voor je tent te wachten tot je naar bed mag, of in een hotel met een whisky te wachten tot je naar bed moet. Maar hier? Italië? Oostenrijk? Zwitserland? Duitsland? Het is of het weer het op ons voorzien heeft om alle droogte van de afgelopen maanden in te korte tijd in te lopen.
In ons 1967-hotel, lijkt alles nog goed. Zonnetje vanaf het stationsplein recht onze kamer in. En met de eerste voet op het droge asfalt, kunnen we een juichkreet nog net onderdrukken. En dat gaat zo tot we weer op de snelweg zitten, daar weer vanaf gaan en sterk stijgen, op weg naar onze eerste camping. Seiser Alm.
Dat is een vieze tegenvaller, niet zozeer de plek, of zelfs nu even het weer, nee, de camping an sich. Het lijkt wel een dorp, zo groot. Of het lijkt wel een opvangkamp, zo vol. Code wegwezen, voor we ons bedenken. Hoeven we ook niet lang over na te denken, want de enige vierkante meters vlak, zijn al ingenomen door andere tenten.
Dus. Wat nu?
Door om de Sella heen. En ja, ik ben hier wel eens eerder geweest. Het duurde even, maar het trio Dolomietenrotsen dat ruim 3.000 meter boven ons uittorent, heb ik eens omskied, in vroeger tijden. Toen ik nog jong en sportief was. En er sneeuw lag.
Dat betekent dat we vlakbij Campitello zijn. Had het kunnen weten. Is geen opzet. Maar hier was ik al eens twee maal eerder. Twee maal met de bus om de Sella heen gereisd en nu met eigen wagen. Is toch anders. Zelf bochtjes draaien met tegen de 60 per uur, terwijl je de fietsers voor je probeert te ontwijken en de motorrijders achter (en soms naast je) probeert niet te snijden. Respect voor de tomeloze inzet van de buschauffeur, die ons menigmaal van Wolkenstein naar Canazei over de Sellapas heelhuids heen wist te rijden in zo’n ontzettend groot ding, bus geheten. Ik vind het in een A3 al lastig.
Alles in drieën dus: driemaal Neuschwanstein, driemaal Berchtesgaden en dan nu driemaal Campitello.
We rijden naar de camping en overleggen. Onderwijl is het stevig weer beginnen te regenen en als we schuin omhoog kijken, zien we dat het niks beter wordt. We besluiten om de Dolomieten te laten voor wat ze zijn en trekken westwaarts. Het idee is Lugano, maar laten we eerst maar eens uit deze malaise zien te komen, nog lastig zat op een smalle bergweg met een vrachtwagen voor je.
Zo’n zestig kilometer later zitten we op de weg naar Verona. We zijn inmiddels gewend aan de vele waarschuwingen voor spookrijden en karren in één keer goed de vierbaans op.
Bij Verona rechtsaf richting Milaan. En als het dan tijd is om te kappen met rijden en we beiden aan onze taks zitten, checken we in in een Novotel. Niks luxe, niks bijzonders, maar wel een bed, een bad en brood.
Morgen nieuwe plannen smeden, zal me niks verbazen als we in één ruk naar Drenthe gaan rijden.