Lugano, daar is het droog. Daar gaan we heen. Voor nu. Zo luidt het verdict aan de ochtendtafel, alwaar de dubbele espresso er bij mij voor zorgt dat ik weer precies weet waar alle vullingen in mijn gebit zitten.
Brescia, daar waren we gebleven. Een doorwaakte nacht omdat een van ons beiden de slaap niet kon vatten en allerlei experimenten erop losliet om een plek/houding te vinden waarin dit wel zou lukken. Een exercitie waarbij ook ik langdurig wakker lag. Toch heeft dit onze dag niet beïnvloed, want op de autoweg waren we beiden vlijmscherp. En dat moest ook.
Op de oprit naar de snelweg naar Milaan stond er op een verdringingsvak tussen twee afslagen/opritten een vrachtwagen. Dat is een bijzonder ongelukkige plek, maar als je een los wiel hebt, een trailer bent verloren of je hebt je peuk laten vallen die de halve cabine in de hens dreigt te zetten, heb je een goed excuus. Zonder dit te hebben kunnen controleren, willen we erlangs en juist op dat moment besluit deze snelwegarbeider zijn camion op onze weghelft te gooien en trekt met 12 kilometer per uur op, daar waar wij met 90 aan komen zetten. Vaart maken om de snelweg op te kunnen, vinden wij niet raar.
Door nu zeer stevig het rempedaal in te drukken, houden wij onze carrosserie intact. De chauffeur heeft of niet gekeken, of interesseert zich niet voor wat er achter hem rijdt of hij was alweer een nieuwe peuk aan het draaien. Kort en goed, hij heeft bij het inhalen zijn cursus gebarentaal cum laude weten te halen, al weet ik niet meer precies welke verwenswoorden in symboliseerde.
In Como gaan we even de snelweg af en ook hier heeft iemand het op onze lak voorzien. Na het doen van inkopen bij een Carrefour – een klassieker voor op vakantie – probeert Mariella ergens te keren omdat deze super aan de andere kant van de weg lag. Even verderop is een rotonde en daar lukt dit vlekkeloos. Zodra we weer bijna op de originele weg zijn aanbeland, zien we uit een rechterstraat wat verkeer dat half heeft ingevoegd, althans, de eerste wagen. Hij staat met zijn aandrijfas recht boven de haaientanden, dus is er van voorrang nog steeds geen sprake. Ononbehouwen als we zijn, krijgt deze auto de ruimte om deel te nemen aan onze minifile. De auto erachter wordt bestuurd door Kenau Hasselsdochter haarzelve, en die rijdt strak op de bumper van haar voorganger ook gewoon voor ons. Dit is vrij bruusk, maar ach, kan ons het schelen. Ze stiefelt door naar de volgende baan.
Op het kruispunt kunnen we rijden en de auto met Kenau erin gooit het stuur om om vervolgens doodleuk het op een botsing met ons aan te laten komen om van het gaatje te kunnen profiteren. Als Mariella niet weer de rem tot voorbij de bodem had ingetrapt, hadden we nu de neus van een KIA gehad, of van een Hyundai. Of van een ander lelijk Aziatisch merk.
Zelf weet ik op zo’n moment feilloos de toeter te vinden tegelijk met de rem, maar helaas is Mariella niet zo gis. Kenau neemt de ruimte, rijdt het rijtje door en flikkert dan het stuur weer om naar de origineel door haar bereden baan. Kenau is de laatste Italiaanse brutin die we treffen, door een speling van het lot nemen we een verkeerde afslag, rijden we voort door Como en zien we ineens een gebouw midden op de weg staan met iets als Dogana erop. We rijden zonder al te veel poespas Zwitserland weer binnen.
Zo’n twintig kilometer verderop ligt Lugano en daar gaan we de De Waar weer eens luchten. Die ligt al een week werkloos in de kofferbak en vraagt zich ondertussen af of hij nog wel bestaansrecht heeft. Zes dagen regen rechtvaardigde dit alleszins.
In ons gidsje Rustiek kamperen staat een camping ergens in de bergen boven Lugano en de bewegwijzering in die gids is ondermaats. Ik zet mijn Google Maps aan en leg aan de bijrijder uit hoe het werkt. Feilloos, want binnen de kortste keren staan we op de camping en omdat we nu een beetje bedreven zijn in het opzetten van de tent, staat ‘ie nu niet in een uur, maar in een halfuur.
De volgende keer moet dat in een kwartier kunnen. En zo halveren we door.