Wat begon in Lindau, eindigt in Berchtesgaden. En dan heb ik het niet over onze vakantie, want die is pas op een derde. Nee, ik heb het over Alpenstrasze (ik blijf ondanks tegenspraak volharden in de eszet, zeker in deze contreien). Die loopt van Lindau tot hier. En hier is de Königsee.
Maar voor het zover is, worden we in Tegernsee eerst nog gewekt door het intredende licht, dat heet ochtend. Nu moet dat licht er nogal veel moeite voor doen, want over de hele See hangt een wolkendek waar je brood van kunt snijden. Dat hier vervolgens ook regen uit komt, is evident. En ja, dat gaat vandaag - op 10 minuten op autoweg 305 na – ook niet meer ophouden.
Na het copieuze ontbijt, dat voldoende is om de hele dag op te teren, zitten we de tijd nog wat uit op het balkon met zicht op See, voordat ik de auto in z’n achteruit zet, een bocht maak en vervolgens met fors gas en stuiterende banden tussen het drukke verkeer door invoeg. Had ik dat niet gedaan, stond ik er nu nog.
De hele dag is het een schakelen tussen de drie standen van de ruitenwisser, de motor ervan daarmee danig in de stress helpend. Zeker ook omdat in stand één er weer vier tussenstanden zijn. En dan hebben we het nog niet over de eenmalige wipwap, die ik krijg als ik het stokje naar beneden duw, of de wipwap die ik krijg op de achterruit als ik het stokje van me af duw.
Kortom, ruiten wissen, het is nog een hele studie.
Wel zo fijn, want het enige vermaak onderweg is de constante stroom sms’jes die ik van KPN krijg dat ik Duitsland, Oostenrijk, Duitsland, Oostenrijk, Duitsland en Oostenrijk ben.
Maar we gaan nog niet naar Oostenrijk, dus ik negeer KPN volkomen. Afslag Kufstein? Later wellicht.
Nee, wij gaan eerst naar Berchtesgaden, een rit van ongeveer 200 kilometer, of zal ik het omzetten naar zeemijlen, gezien de hoeveelheid water? Onderweg bedenken we dat we vanavond dan weliswaar weer in een hotel gaan slapen, maar dat dit toch echt eens een keer eentje van de keten Gasthof zur Post moet zijn. Die zie je werkelijk in elk Beiers vlekje op de kaart. Dat is nog eens een sterk merk.
In de aanloop naar Berchtesgaden, verbaas ik me over de 3,5 kilometer droog asfalt. Dat betekent dat het hier de hele dag nog niet heeft geregend? Zou dan toch de De Waard of de Hilleberg eraan moeten geloven? Niet dus, we rijden het stadje binnen en de regen begint. Het wachtte ons gewoon even op.
Op het centrale plein neem ik de afslag naar de parkeergarage, die ik direct afkeur. Te krap, te klein en onmogelijk te doorgronden qua route. Nu goed, omdat de eerste 20 minuten Frei zijn en we hier alleen gaan staan om een hotelkamer te vinden, besluit ik alsnog anderhalve parkeerplek in te nemen. Moet ik wel helemaal voor naar het C-dek via A, B en D. Alle muren op de hoeken en alle pilaren geven dezelfde afgeschraapte beelden te zien van auto’s die de bocht net niet hebben kunnen maken. Waren auto’s in de jaren 70 nu echt zoveel smaller en hadden ze zoveel kortere draaicirkels? Wellicht, maar zelfs voor die tijd had de architect best hier en daar 30 centimeter meer ruimte kunnen gummen.
Ons wordt door de VVV een drietal keuzes voorgelegd aan kamers die zomaar oppoppen in het systeem. We kiezen die ergens boven de stad, dat geeft een leuk uitzicht, denken we. Dat de route erheen ingewikkeld is, weten we dan nog niet, al geeft de servicejuf daar wel indicaties voor.
Op papier ziet het er al gek uit, in het echt is het een rariteit waar de Magic Roundabout in Swindon (GB) nog een puntje aan kan zuigen.
Dat zit zo, de weg naar boven is bijzonder steil en lig direct naast de weg waar we op zitten. Maar dan de andere kant op. Om daar te komen, moeten we eerst de oprit voorbij, om een speciaal ervoor aangelegde rotonde heen en dan een aanloop nemen, de berg op. De entree is te smal, dus of je kunt erop, of de auto die eraf wil kan er langs. Tegelijk kost lak.
Wie echter van de berg af wil, moet ook de rotonde nemen. En wie van rechtdoor komt, moet zich daar weer tussen wurmen. Dus het is een wirwar van auto’s die eraf komen, erop gaan, rechtdoor willen en alle langs die rotonde moeten.
Naïef en nieuw als we zijn, knal ik de Audi gewoon de berg op. Wat nu overig verkeer, ik moet naar m’n kamer!
Hotel Krone, nog zo’n klassieker, ligt namelijk ergens boven. En de weg erheen vanaf de enorme klimoprit is zo smal, dat je maar één kant op kunt. Kortom, ik heb het succesvol passeren van het rijexamen maar weer eens fijntjes bewezen. Nergens in Berchtesgaden heb ik een flardje lak verspeeld (elders wel).
Goed en wel, het regent, de vakantie is op een derde en we balen van het ontbreken van droog weer. Wat doe je dan? Juist, morgen inchecken in een kuuroord, ergens in Oostenrijk en ons laven aan de edele kunst van het zwemmen en niksdoen.
Maar eerst morgen een espresso en een appeltaartje bovenop de berg, in het Kehlsteinhaus; beter bekend als het theehuis van Hitler. Deze keer gewoon met de bus.